Amunicja do strzelectwa sportowego obejmowała również warianty śrutu przeznaczone do strzelania treningowego. Większość strzelców wykorzystywała na co dzień standardową odmianę kulowego śrutu ze stali, aczkolwiek była ona dość ograniczona, zwłaszcza pod względem gramatury, więc niekoniecznie pomagała w nabieraniu umiejętności.
Odmiany śrutu treningowego
Sportowcy zajmujący się szkoleniem nowych strzelców często wykorzystywali amunicję odlewaną z kilku różnych materiałów, która w większości przypadków była o wiele cięższa niż stalowy wariant, a tym samym pozwalała na skuteczne strzelanie wiatrówkami o dużych prędkościach wylotowych. Treningowy śrut do silnych wiatrówek sprężynowych zazwyczaj odlewany był ze stali, a dla powiększenia wagi miał również rdzeń z ołowiu, lub innego ciężkiego metalu, obciążający amunicję. Większa waga stabilizowała bowiem lot śrutu i umożliwiała oddawanie celnego strzału z wiatrówki o dużej mocy, w której lekki śrut aluminiowy bardzo szybko wytracał energię po strzale, i był bardziej podatny na ruch powietrza. Amunicja treningowa była zazwyczaj sprzedawana w najbardziej standardowej odmianie kulowej, choć profesjonalne ośrodki szkoleniowe korzystały również ze śrutu grzybkowego. Ten ostatni rodzaj śrutu był najbardziej zróżnicowany, gdyż występował w niezliczonej ilości odmian, różniących się od siebie wykonaniem poszczególnych części śrutu.
Najpopularniejsze były oczywiście warianty posiadające rdzenie z odmiennego materiału, aczkolwiek stosowane były również śruty z obciążonym czubkiem, lub nawet samym szpicem, odlanym z metalu obciążającego. Zastosowanie ciężkiego śrutu w wiatrówkach sprężynowych pozwalało strzelcom nabranie umiejętności i przyzwyczajenie się do odmiennej amunicji przed przejściem na karabiny gazowe.
